Trauma dysocjacyjna

Trauma dysocjacyjna

W czasie traumatycznego zdarzenia osoba może oddzielić od siebie elementy doświadczenia, skutecznie redukując jego oddziaływanie. Proces dysocjacji wiąże się z częściowym lub całkowitym oddzieleniem aspektów traumatycznego doświadczenia – faktów i kolejności zdarzeń, jak i reakcji fizjologicznych i psychicznych. Najlepiej znaną formą dysocjacji są różne stopnie amnezji, ale są też inne. Jedna osoba może się znieczulić i może przestać odczuwać ból. Inna może wyłączyć odczuwanie emocji. Można też stracić świadomość lub mieć wrażenie, jakby zostało się pozbawionym ciała. Później, po przebytej już traumie, te same reakcje mogą być nadal uruchamiane. Ktoś może w dalszym ciągu być znieczulony w sytuacji stresu, nie mieć dostępu do swoich emocji lub odczuwać oderwanie od ciała np. w stanie lęku.

Dysocjacja wydaje się być zjawiskiem neurobiologicznym, które zachodzi pod wpływem silnego stresu, choć na ten moment nie wiadomo jeszcze, jak do dysocjacji dochodzi. Nie wiadomo czy jest to próba osłabienia działania urazu przez ciało i umysł, czy też wtórny skutek traumy.  Po traumatycznym zdarzeniu zjawiska dysocjacyjne mogą utrzymywać się latami lub nawet pojawiać się po raz pierwszy wiele lat później. Mogą być one rozpoznawane jako odrętwienie czy flashbacki, czyli ponowne przeżywanie traumatycznego zdarzenia w części lub całości. Może to być również depersonalizacja, częściowa lub całkowita amnezja, doświadczenie przebywania poza ciałem, niezdolność do odczuwanie emocji.

Bibliografia:

Rothschild Babette, “Ciało pamięta. Psychofizjologia traumy i terapia osób po urazie psychicznym”, Kraków, Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2014, ISBN: 978-83-233-3733-1